Hayatını Gerçekten Yaşıyor musun?

Hiç bir gününü geriye dönüp düşündüğünde, “Bugün ne yaptım?” sorusuna net bir cevap veremediğin oldu mu? Kahvaltı yapmışsındır ama tadını hatırlamıyorsun. Derse gitmişsindir ama ne dinlediğini bilmiyorsun. Telefonla konuşmuş, gülmüş, cevap vermişsindir ama içinde hiçbir şey hissetmemişsindir. İşte bu, zihninin otomatik pilota geçtiği anlardır.

Beyin, sürekli aktif kalmamak için bazı rutinleri otomatikleştirir. Bu bir savunma mekanizmasıdır; enerji tasarrufu sağlar. Ancak zamanla bu durum bir alışkanlığa dönüşür. Günler geçer, sen yapman gereken her şeyi yaparsın ama kendini gerçekten orada hissetmezsin.
Bir noktada, hayatı yaşamaktan çok idare etmeye başlarsın.

Otomatik pilotta yaşayan biri, çoğu zaman “Neden yorgunum, neden mutsuzum?” sorusuna net bir yanıt bulamaz. Çünkü duygularını dinlemeden, düşüncelerini gözlemlemeden, sadece yapması gerekenleri yapıyordur.
Bu durum, duygusal tükenmişliğin ve motivasyon kaybının sessiz başlangıcıdır.

Bir süre sonra farkında olmadan:
• Ders çalışır ama ne öğrendiğini hatırlamaz,
• Sosyal ortamlarda bulunur ama keyif almaz,
• Yeni hedefler koyar ama heyecan duymaz hale gelir.

Yani yaşar ama hissetmez.

Peki, nasıl çıkılır bu otomatik pilottan?

Kendini dinlemek, sessiz bir farkındalık anıdır. Dış dünyanın gürültüsünden uzaklaşıp iç sesine yönelmeyi gerektirir.
Günde birkaç dakika bile olsa “Ben şu anda ne hissediyorum?” diye sormak, zihninle yeniden bağlantı kurmanı sağlar. Bu basit soru bile duygularını bastırmak yerine onları anlamlandırmanın ilk adımıdır.

💭 Bazı küçük farkındalık adımları:
• Sabah kahveni içerken, tadına odaklan.
• Derse başlamadan önce, “Şu an bu çalışmayı neden yapıyorum?” diye düşün.
• Gün sonunda, “Bugün beni en çok ne mutlu etti ?” diye kendine sor.
• Telefona uzanmadan önce, “Gerçekten bakmak istiyor muyum, yoksa kaçmak mı istiyorum?” diye fark et.